Ο Μίλτος Γκολέμας έβαλε ήχο στην ζωγραφική του.

Ακούς το κύμα της σκουριάς που ποτίζει τους χώρους και τον αλλιώτικο ήχο που βγάζουν τα αδρά σκούρα χρώματα.

Ακούς τις πατημασιές πάνω στις αχανείς μεταλλικές επιφάνειες, τον ήχο της οξυγονοκόλλησης και την αντήχηση της ανάσας.

Στήνεις αυτί και πιάνεις το σούρσιμο των καλωδίων, το τρίξιμο των αλυσίδων, το γρατζούνισμα στα σίδερα, τον ήχο του μόχθου και την ηχώ του πάνω στους ψηλούς γυμνούς τοίχους.

Αφουγκράζεσαι τη σιγανή μουρμούρα της θάλασσας στο βάθος, ακόμη κι όταν δεν υπάρχει στον πίνακα και το μακρινό κρώξιμο των γλάρων που δεν τους ζωγράφισε, αλλά θα πετούν εκεί γύρω, όπως σε κάθε λιμάνι και παράκτια εγκατάσταση, γιατί ο χώρος στο τελάρο είναι ζωντανός. Όλα τα ηχητικά σήματα της καθημερινότητας στις δεξαμενές ενσωματώνονται στις πινελιές και φτιάχνουν τέμπο στην περιπλάνησή μας στη ζωγραφική του.

Ο Προύστ λέει πως η αληθινή τέχνη πρέπει να σε συνταράζει όπως το έγκλημα.

Η συνάντηση με τη δουλειά του Γκολέμα γεννά αδρά συναισθήματα.

Μοιράζεσαι την εξαιρετική του οξυδέρκεια στις πολλές εκδοχές και σημασίες της σιωπής και του εγκλεισμού.

Σε αγγίζει η πυκνή μοναξιά που κατακλύζει τα τοπία της σκουριάς.

Σε αναστατώνει η λιτή, καίρια γλώσσα των χρωμάτων που διατυπώνουν τη σκέψη του καλλιτέχνη δίχως εφέ.

Η ανθρώπινη περιπέτεια και το σφρίγος του σίδερου αρκούν, γιατί εδώ υπάρχει εμπιστοσύνη στη δύναμη της τέχνης και πάνω απ’ όλα βαθειά αγάπη για την ίδια τη ζωγραφική.

Οι χώροι περιμένουν υπομονετικά το ζωγράφο τους.

Οι πλωτές δεξαμενές πλοίων των ναυπηγείων της Ελευσίνας βρήκαν το δικό τους.